Μαύρα σύννεφα πάνω από τον κόσμο. Μέσα στα λεωφορεία, πρόσωπα πέτρινα, στους δρόμους μυρωδίες σαπίλας και αρώματα βαρεία που δεν καλύπτουν την δυσωδία. Την εντείνουν. Νεύρα. Συσσωρεύεται οργή. Κοχλάζει θυμός.
Οι μέρες μας είναι παράξενες. Ύπουλες. Που μας πάνε;
Ποιός ξέρει;
Σέρνονται αρρώστιες. Αρρώστιες της πιο βαρειάς μορφής. Αρρώστιες της συνείδησης.
Τα πρόσωπα του κόσμου. Το Πρόσωπο της κοινωνίας... Άχρωμο, σφιχτό. Θυμωμένο.
Ποιός ξέρει;
Έχε τα μάτια σου ανοικτά. Οι μέρες που έρχονται θα είναι μοναδικές. Οι μουσικές θα γίνουν βίαιες, τα τραγούδια ουρλιαχτά, οι χοροί μαλώματα.
Εγρήγορση. Έρχονται μέρες που θα καθαρίσει ο τόπος από την σαπίλα.
Πράγματα παράξενα....
(γι'αυτούς που μύωπες δεν ψάχνουν στο τραγούδι το κλασικό πια τα σωστά γυαλία.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου